Miejsca

Nieformalna stolica regionu nazywane przez Włochów „barokową perłą południa”. O Lecce mówi się także, Firenze del sud czyli „Florencja południa. Jednak Lecce to w rzeczywistości jedno z najładniejszych miast na południu. Historyczne centrum zachwyca barokowymi kościołami, pałacami i klasztorami.

Miasto ma swoje starożytne początki, a następnie było podbite przez Rzymian, którzy zbudowali tutaj forum, teatr i amfiteatr. Jednak okres rozkwitu Lecce rozpoczął się dopiero w XV wieku, kiedy to cesarz Karol V uznał strategicznie ważne położenie miasta dla handlu ze Wschodem. Nadało to impuls do szybkiego rozwoju, którego szczyt nastąpił w XVII wieku – wówczas miasto najbardziej wypiękniało i z tego okresu pochodzi najwięcej podziwianych dziś zabytków.

Przepiękne miasteczko położone nad Adriatykiem zaledwie niespełna 50 kilometrów od Lecce i 57 kilometrów w linii prostej od wybrzeża Albanii

Miasto o bardzo burzliwej za sprawą Turków przeszłości, którzy z końcem XV wieku okupowali Otranto przez trzynaście miesięcy. Historia opowiada o ponad 800-set wymordowanych przez Turków obrońców włoskiego miasteczka i przypomina o tym sprzed stuleci fakcie poprzez ekspozycję na ścianie miejskiej katedry. Zachwyca też piękną plażą miejską i turkusowymi wodami morza.

Lauca to niewielka miejscowość turystyczna znajdująca się na końcu tzw „obcasa włoskiego” Autentyczna perła delikatnie położona pomiędzy Punta Meliso i Punta Ristola, dwoma przylądkami z zapierającymi dech w piersiach widokami, które obejmują wybrzeże, Sanktuarium i ponad dwa tysiące lat historii.

Na wysokości Leuca łączą się wody dwóch mórz: Morza Adriatyckiego i Morza Jońskiego. Przy odrobinie szczęścia, przy sprzyjających warunkach, stojąc na najdalej wysuniętym na południe punkcie lądu można zaobserwować granicę, gdzie mieszają się wody dwóch mórz. Faktyczna różnica barw jest efektem spotkania się dwóch prądów morskich: z Zatoki Taranto i z Canale d’Otranto.

Gallipoli to niewielkie miasteczko zwane przez miejscowym „La perla Jonica” położone nad morzem Jońskim.

Nazwa Gallipoli wywodzi się od terminu „Callipolis” (lub „Kale Polis”), który oznacza „piękne miasto”. Miasto składa się ze starożytnej części, położonej na zachodzie na wyspie, która jest historycznym centrum, oraz nowszej części, która jest położona na wschodzie, na cyplu.

Gallipoli było kiedyś półwyspem, jednak w obliczu ciągłych zagrożeń ze strony Turków, którzy przez wieki stanowili postrach ludności półwyspu Salentyńskiego, zostało oddzielone od lądu fosą i zamknięte na niemal kilometr za wysokimi murami i bastionami i pół, faktycznie stając się wyspą. Historyczne centrum miasta to coś w rodzaju miasta lądowego unoszącego się na morzu. Jak opisuje to historyk sztuki Cesare Brandi: „Pozostaje miastem lądowym w morzu, zapuszczonym w morze, otoczonym wałami obronnymi jak dziecko w taczce”.

Na początku XVII wieku zbudowano most łączący wyspę z lądem. Historyczne centrum to średniowieczna wioska z wąskimi, krętymi uliczkami, białymi budynkami w typowym stylu śródziemnomorskim z barokowymi balkonami i portalami zdobiącymi Lecce, często zbudowanymi z kamienia Lecce. Kamień z Lecce to skała wapienna łatwa w obróbce, do tego stopnia, że ​​często rzeźbi ją wiatr, który wieje silnie w nadmorskich miejscowościach i rysuje na naturalnych powierzchniach arabeski, które czasem wspaniale współgrają z barokowymi fryzami.